W ubiegłym tygodniu świat niskich częstotliwości obiegła smutna wiadomość o śmierci jednego z mistrzów gitary basowej – Jeffa Andrewsa. Z tego powodu uznaliśmy, że warto zaprezentować sylwetkę tego wybitnego muzyka, którego niewątpliwego talentu i doświadczenia nie można przecenić.
Jeff Andrews wychował się w mieście Baltimore w stanie Maryland w USA. Muzyka, na której się wychował była mieszanką rocka i jazzu lat 60. i 70., co musiało doprowadzić do zakochania się w nowej muzyce lat 70., którą wkrótce zaczęto określać mianem „fusion”. W latach 1976 – 1978 uczęszczał do Peabody Conservatory w Baltimore, skąd przeniósł się do słynnego Berklee College of Music, z którego odszedł w 1980 r. ponieważ nie miał możliwości skorzystania z kursu kompozycji przed ostatnim rokiem studiów, a na tym mu szczególnie zależało. Stamtąd przeniósł się na Uniwersytet Towson State w Baltimore, aby zakończyć swoją edukację w 1981 r.
Po krótkim pobycie w Los Angeles Andrews przeniósł się z powrotem na wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, gdzie szybko stał się jedną z podpór nowojorskiej sceny:
„Grałem dużo z saksofonistami. To była absolutna śmietanka i moi idole. Wayne Shorter wywarł na mnie olbrzymi wpływ. Oczywiście również Michael Brecker. Granie z tymi gośćmi było okazją do nauki, więc przyswajałem tyle wiedzy, ile tylko się dało.”
To w tym okresie nasz bohater „nękał” telefonami gitarzystę Mike’a Sterna (który właśnie zasłynął współpracą z Milesem Davisem) ponawiając propozycję wspólnego grania, co ostatecznie zakończyło się wieloletnią i owocną współpracą.
W 1983 r. Jeff Andrews podjął współpracę z legendarnym zespołem Blood, Sweat, and Tears – tym samym, którego wokalistą o mały figiel nie został Czesław Niemen dekadę wcześniej. Od tego momentu kariera basisty nabrała zawrotnego wręcz tempa, a od nazw i nazwisk najwybitniejszych sław jazzu, z którymi zagrał aż boli głowa. Wystarczy tylko rzucić okiem na poniższe króciutkie kalendarium:
1984 – 1986: Special EFX, Bill Evans
1988: Bob Mintzer Big Band/Quintet
1988: Gil Evans Orchestra
1989: Bob Berg – Mike Stern Band
1986 – 1989: Michael Brecker Band
1989 – 1991: Steps Ahead & Mike Mainieri
1990: Wayne Shorter Quintet, Larry Coryell Band
1993 – 1998: Mike Stern Trio (Dave Weckl na perkusji), Vital Information (Steve Smith na perkusji, Frank Gambale na gitarze)
Ponadto Andrews współpracował z takimi gigantami jazzu, fusion i funku jak między innymi: Joe Zawinul, Bill Evans, Branford Marsalis, Herbie Hancock, John Scofield, Jack DeJohnette, Jaco Pastorius (trio basowe), Randy Brecker, Larry Coryell, David Sanborn, Bob Berg, Hiram Bullock
Dennis Chambers, McCoy Tyner, Adam Nussbaum, Kenny Kirkland, Omar Hakim, Peter Erskine, Robben Ford, Joshua Redman, Brian Blade, Dave czy George Duke.
Jeff Andrews był również wziętym nauczycielem. W tej roli współpracował na stałe z następującymi placówkami: Manhattan School Of Music w Nowym Jorku (wykładowca muzyki jazzowej), The New School w Nowym Jorku (wykładowca muzyki jazzowej i współczesnej), Mannes College of Music w Nowym Jorku (wykładowca muzyki jazzowej), SUNY Purchase College (wykładowca kontraktowy muzyki jazzowej i komercyjnej). Jako edukator pojawiał się w prestiżowych szkołach na całym świecie. Należały do nich między innymi: Królewskie Konserwatorium w Sztokholmie (Szwecja), Berklee College of Music w Bostonie, Yamaha Music School w Tokyo, Musicians Institute w Los Angeles, Akademia Muzyczna im. Sibeliusa w Helsinkach (Finlandia), Uniwersytet w Linzu (Austria), Uniwersytet North Texas State, Uniwersytet w Nowym Jorku, Akademia Muzyczna w Groeningen (Holandia), Drummer’s Collective oraz Bass Collective (obie w Nowym Jorku).
Jako autor artykułów instruktażowych Jeff Andrews współpracował z magazynem „Bass Player Magazine„. Na przestrzeni swojej kariery muzyk używał produktów takich marek jak między innymi: Eden (wzmacniacze i kolumny), D’Addario (struny), Yamaha (gitary basowe i efekty), Trickfish Amplification (wzmacniacze i kolumny) czy ZON (gitary basowe).
Źródła: www.jeffandrews.biz, www.notreble.com, www.bassplayer.com