Źródło zdjęcia: songhall.org
Bernard Edwards urodził się w Greenville w stanie North Carolina w 1952 r., ale dzieciństwo i młodość spędził na Brooklynie. W drugiej połowie lat 60. powoli zaczął wyrabiać sobie markę na nowojorskiej scenie muzycznej i nie mając jeszcze 20 lat był już kierownikiem muzycznym i basistą grupy Big Apple Band. Występując z zespołem jednocześnie pracował na poczcie, a jego koleżanką z pracy była matka dziewczyny gitarzysty nazwiskiem Nile Rodgers, który ostatecznie znalazł się w składzie wspomnianej kapeli. To z nim Edwards stworzył kolejny zespół nazwany Chic, a także tandem kompozytorsko-producencki, który firmował największe hity macierzystej grupy, takie jak: „Dance, Dance, Dance„, „Everybody Dance„, „Le Freak” (najlepiej sprzedający się singiel w historii wytwórni Atlantic Records), „I Want Your Love” czy „Good Times„.
Sukcesy Chic spowodowały zapotrzebowanie na usługi kompozytorskie, producenckie dla innych artystów, co zaowocowało bestsellerowymi albumami i singlami takich gwiazd jak: Diana Ross („I’m Coming Out„, „Upside Down„), Sister Sledge („We Are Family„, „He’s The Greatest Dancer„, „Lost In Music„) czy Debbie Harry (album „Koo Koo„).
Po rozpadzie Chic i spółki z Nilem Rodgersem oferty pracy nie ustawały i Bernard Edwards wyprodukował nagrania takich artystów jak: Duran Duran (singiel „A View To A Kill„), Power Station (supergrupa, w której skład weszli członkowie Duran Duran, Chic i wokalista Robert Palmer), Robert Palmer (album „Riptide” z mega hitem „Addicted To Love„), Joe Cocker, ABC, Air Supply czy Rod Stewart.
Ponieważ Edwards był również wziętym basistą sesyjnym, wiele z tych nagrań zawierało charakterystyczne linie basowe skomponowane i wykonane przez naszego bohatera, np. album Madonny „Like A Virgin„, zawierający przebój tytułowy i nie mniej popularny „Material Girl„, a także płyty m.in. Paula Simona czy Micka Jaggera.
W tym okresie ukazała się również jedyna solowa płyta artysty, zatytułowana „Glad To Be Here” (1983).
Styl gry Bernarda Edwardsa na basie opiera się na powściągliwości, bez względu na stosowaną w danej chwili technikę (czy to slap, gra palcami czy kostką). W dużym stopniu to on przyczynił się do zdefiniowania tego, co nazywamy basowym groove, a jego linie basowe charakteryzują się doskonałą kontrolą, artykulacją, precyzją, dynamiką i wyczuciem czasu. Wiele z nich uznaje się do dziś za wzorcowe dla ery disco/funk.
Warto nadmienić, że klasyczne nagrania zespołu Chic (co za tym idzie, linie basu autorstwa Edwardsa) należą do najczęściej samplowanych na potrzeby tworzenia podkładów do utworów hiphopowych. Pierwszy był przełomowy singiel „Rapper’s Delight” grupy The Sugarhill Gang (oparty na utworze”Good Times„), a po nim przyszły następne, w wykonaniu Salt-N-Pepa, Notorious B.I.G. czy Willa Smitha.
Zespół Chic powrócił na scenę z początkiem lat 90. W kwietniu 1996 r. mieli koncert w prestiżowej sali Budokan w Tokio. Tuż przed wyjściem na scenę Edwards czuł się źle, jednak odmówił odwołania występu, podczas którego stracił na chwilę przytomność, choć ostatecznie udało mu się dobrnąć do końca. Po koncercie muzyk udał się do swojego pokoju hotelowego, gdzie zamierzał odpocząć. Został tam znaleziony martwy przez Nile’a Rodgersa. Jako przyczynę zgonu podano komplikacje związane z zapaleniem płuc, a za datę śmierci uznano dzień 18 kwietnia 1996 r. Album zawierający ostatni występ Edwardsa ukazał się w 1999 r. pod tytułem „Live at the Budokan„.
Magazyn Bass Player umieścił Bernarda Edwardsa na swojej liście najlepszych basistów wszech czasów na miejscu 53.
19 września 2005 r. Bernard Edwards za swoje osiągnięcia został pośmiertnie uhonorowany włączeniem w poczet Dance Music Hall of Fame.
Synem Bernarda Edwardsa jest Bernard „Focus…” Edwards Jr. Jest on producentem nagrań takich gwiazd jak: Jennifer Lopez, Beyoncé czy Busta Rhymes.
Źródła: www.notreble.com, www.allmusic.com, wikipedia, wywiady z Nile Rodgersem dostępne na YT.